ბერლინს  ავღანეთში საცეცების  მოფათურე  სხვა დანარჩენი  ძირითადი  მოთამაშეებისგან  განსხვავებით  ნამდვილად  ვერავინ  დასწამებს, რომ მისი  იქ ბრძოლის  მთავარი  მიზანი სასარგებლო  წიაღისეულის  მოპოვების  ნებართვის დაბევება  ანაც  სამხედრო  ბაზების მშენებლობა  შეიძლება იყოს, თუმცა  ერთ მშვენიერ  დღეს იქნებ სარგებელი   გერმანულმა  კომპანიებმაც  ნახონ. ვაშინგტონის  ამალის  ნაწილად  ყოფნა  გერმანიის   მიერ ავღანეთის სწრაფ  და  სასურველ  დატოვებას  კრძალავს  და  გამორიცხავს  კიდეც. მეორეს მხრივ  სტრატეგიული  ინტერესების შესახებ  საერთოდ არაფრის  თქმა  ხალხის  თვალში სრულიად  ლაჩრული  საქციელია. აქამდე  არცერთ  დასავლელ პოლიტიკოსს  აღმოაჩნდა  საკმარისი  სიმტკიცე  და  გამბედაობა  იმისთვის, რომ 

მოქალაქეთათვის  ნათლად  და გასაგებად  აეხსნა, თუ რა არსებითი  მიზეზისა  და  საფუძვლის გამო  მიმდინარეობს  ავღანეთში  აგერ უკვე მერამდენე წელიწადს  სამხედრო  ოპერაცია. ალბათ  ასეთ  შემთხვევაში  უკვე  ბევრი, როგორც  მემარცხენე იდეალების  ერთგული  ადამიანი, ასევე  მემარჯვენე კონსერვატორული შეხედულებების  მიმდევარი  ხმამაღლა  და  არაორაზროვნად იკითხავდა- კი მაგრამ,ამისთვის  ღირს საერთოდ  სიკვდილი?

ისინი  უცხოელებს არ ენდობიან და  ამბობენ, რომ  თუკი დასავლეთს  პირველ რიგში  სწორედ რიგითი მოქალაქეების კეთილდღეობაზე  ზრუნვა აქვს მიზნად  დასახული, მან მუსაჰიბანის  სამეფო დინასტიის (მმართველობის წლები- 1929-დან 1973-მდე) მაგალითი  უნდა გაითვალისწინოს, რომელიც  ცალკეული  ტომების  ადათ-წესებს  პატივს სცემდა და  ამ ჩამორჩენილ, ქვის ხანის  ქვეყანას  გარკვეული წარმატებითაც  უძღვებოდა. ქაბულში დაბინავებული  ცენტრალური  ხელისუფლება  ამ წლებში მხოლოდ  რამდენიმე მსხვილ ქალაქს  მართავდა და

ქვეყნის  მასშტაბით პროვინციებსა  და  თემებში  ხელისუფლების  განხორციელება  ადგილობრივ  გავლენიან  ძალებს ევალებოდა.

დასავლეთი?რომელი  დასავლეთი?  ის ხომ კვლავაც  განუხრელად პრეზიდენტ  ყარზაის უჭერს მხარს, ყარზაის, რომელმაც არჩევნები აშკარად მისთვის  სასარგებლოდ  გააყალბა, სრულიად  სამარცხვინო  ვიწროკლანურ  გარიგებებს დებს, ამ ცოტა ხნის წინ  ჯერჯერობით  იატაკქვეშ  მყოფ  ცნობილ "ყასაბსა"  და

უკანონო  შეიარაღებული  დაჯგუფების მეთაურთან, გიულბედინ  ჰიქმეთიართან ტაქტიკური  თანამშრომლობის  ძაფებიც  კი  გააბა. დასავლეთი  ამ ყველაფერს უბრალოდ ეგუება. არადა  იგივე  ჰიქმეთიარის  კუთვნილი ადგილი ომის  დამნაშავის  განსაზღვრის  ყველა კრიტერიუმის  მიხედვით  დღეს  ჰოლანდიურ  ჰააგაში, საერთაშორისო  სისხლის სასამართლოს შენობაში, განსასჯელის  სკამზე არის. როგორც  ჩანს, ამერიკის მმართველი  ძალები  დღესდღეობით  მხოლოდ  ძლიერი ცენტრალური  ხელისუფლების  მოქმედ პირებზე  დაყრდნობით აპირებს  ავღანეთში  ყოფნის  მთავარი მიზნის მიღწევას-  "საიმედო"  პარტნიორის  დახმარებით სამხედრო  ბაზების  აშენება-ჩამოყალიბებას და  მილსადენისთვის  საჭირო  მარშრუტების  "გაკვალვას".

ემუქრება  თუ  არა ჰინდუკუშის  მიმართულებიდან  მომავალი  საფრთხე გერმანიას? თავად  ქაბულში  დაბანაკებული  რაზმების  ხელმძღვანელის მოადგილის  განცხადებითაც  კი დასტურდება, რომ  "ალ -ქაედა ავღანეთიდან თითქმის მთლიანად  იქნა  განდევნილი" - განსხვავებით  იმავე  პაკისტანისგან, რომელიც  ჯორჯ ბუში -უმცროსის  პრეზიდენტობის  ხანიდან  მოყოლებული

ნატოსთან განსაკუთრებით მჭიდრო  თანამშრომლობიდან გამომდინარე  საგულისხმო  პრივილეგიებით  სარგებლობს. ადამიანის  უფლებების  დაცვა, გოგონებისთვის გახსნილი  სკოლები, სამთავრობო  რეფორმის  ხორცშესხმა?

ამ  მიმართებით თავად  კანცლერ  მერკელსაც  კი  სრულიად უიმედო  განწყობა დაეუფლა... ის  "ავღანეთის დასავლური ყაიდის  დემოკრატიულ  სახელმწიფოდ ჩამოყალიბებას"  უტოპიურ  განზრახვად  მიიჩნევს.

ავღანეთი  არამხოლოდ როგორც  სატრანზიტო  ფუნქციის მქონე ქვეყანა  არის  ძალიან  მნიშვნელოვანი : ის  ჯერ კიდევ  მოსაპოვებელი და  გადასამუშავებელი სასარგებლო  წიაღისეულის  უზარმაზარ  მარაგს  ფლობს, რომელიც  დღეს  უღარიბეს  და განუვითარებელ  ქვეყანას  სამომავლოდ  საკმაოდ  შეძლებულად  გადაცევას  უქადის. თუმცა  მისი ამოღებისა  და  შემდგომი  გადამუშავების  მოსურნე  ქვეყნების  და  კომპანიების  რიცხვი ძალიან  დიდია, რადგანაც  მათ  საგულისხმო ეკონომიკური  სარგებლის  მიღებისა  ძალიან  ეიმედებათ. დღეისათვის  უკვე ერთმნიშვნელოვნად დადასტურებულია  საკმაოდ  დიდი ოდენობით  ოქროს,სპილენძის,რკინის  მადნისა  და  ლითიუმის  მარაგების  არსებობა- ამ უკანასკნელი  ნივთიერების  გარეშე  ელექტროავტომობილებისა  და მობილური  ტელეფონების  დამზადება და მუშაობა შეუძლებელია. მეორე  სასიცოცხლოდ  მნიშვნელოვანი  რესურსი  მტკნარი წყლის მარაგია-  ავღანეთის  მოსახლეობას  ამ  ქვეყანაში არსებული  80  მილიარდი კუბური  მეტრი წყლის  მხოლოდ  მეოთხედი  დასჭირდება,ეს  კი  ხშირი  გვალვებისგან გაწამებულ  რეგიონში  ძალიან  მრისხანე  იარაღს  წარმოადგენს.

ჯერჯერობით  კი სარგებელს სწორედ  რომ დასავლური კოალიციის მიერ აჯანყებული ადგილობრივების წინააღმდეგ  წარმართულ  ბრძოლებში  არმონაწილე ქვეყნები  ნახულობენ. ამერიკულმა  საჯარისო  რაზმებმა  მოახრეხეს  ლოგარის პროვინციაში  უსაფრთხოების  ღონისძიებების  იმ დონემდე აყვანა, რომ  შესაძლებელი გახდა ადგილზე სპილენძის მოპოვების  დაწყება. ერთ-ერთმა  ჩინურმა  სახელმწიფო  ფირმამ ამ  საბადოზე  სამუშაოთა წარმოების  უფლება  მოიპოვა და  სამი მილიარდი  ამერიკული  დოლარის  მოცულობის  ინვესტიციების  ჩადებას  აპირებს. გარდა ამისა,  პეკინის  ზედამხედველობის  თანხლებით  ძალიან  გრძელი და დიდი  ტერიტორიის მომცველი  სარკინიგზო  ქსელის გაყვანა  იგეგმება.  მან  ავღანეთი  ცენტრალური აზიის  სახელმწიფოებთან უნდა  დააკავშიროს-  შეიძლება ითქვას, რომ  ეს  ახალი, თანამედროვე  "აბრეშუმის  გზა" იქნება- მხოლოდ  ამჯერად რელსებზე  შემდგარი.

უფრო გასაკვირი და  გასაოცარი კი რუსების  მიერ  ამ "დიდი თამაშის"  გაგრძელების  ფარგლებში  ჯერჯერობით  მიღწეული წარმატება არის, კრემლი ავღანეთში ხმაურიანად  დაბრუნდა: სახელმწიფო  კონცერნმა  "როსნეფტი" მეცნიერებს  კვლევები დაუკვეთა, რომელთა  ჩატარების  მიზანსაც  ჯადურდუკისა  და შიბარღანის მიდამოებში  სავარაუდოდ  არსებული  ბუნებრივი აირის  მარაგების ათვისება წარმოადგენს. რუსები ასევე სამი  ჰიდროელექტროსადგურის  აშენებასაც  გეგმავენ. რკინის მადნის  საბადო  ჰაჯიგაკი  უახლოეს ხანებში  წესით ასევე  რუსეთს უნდა გადაეცეს, რაც მას 1,8 მილიარდი ამერიკული  დოლარი  უნდა  დაუჯდეს. საბჭოთა კავშირის არსებობის  დროს  წამოწყებულ და  ნაწილობრივ გაჩერებულ  142 სხვადასხვა ზომის  პროექტს "სული უნდა  შთაბერონ" და  ხელახლა  აამუშავონ.

მაგრამ  დასავლეთის  შიშებისა და ეჭვების  მთავარი საფუძველი და  ავღანეთის უდავოდ  მთავარი და  ყველაზე  შემოსავლიანი  საექსპორტო საქონელი ისევ ოპიუმია. მსოფლიოს  ბაზრებზე  გაყიდული  ჰეროინის  დაახლოებით  ცხრა მეათედი  სწორედ  ავღანეთში  არის  დამზადებული, ხოლო  მისი  გავრცელების და  საზვარგარეთ  გატანის  ჩახშობის  ხელსაყრელი  შესაძლებლობა,შეიძლება  ერთადერთიც  კი, ისევდაისევ  რუსებს  გააჩნიათ. ავღანეთის  სახელმწიფო  საზღვარს  ტაჯიკეთთან  ისინი მყარად და  საფუძვლიანად  აკონტროლებენ და ახლა, ყირგიზეთში  მომხდარი და  სავარაუდოდ  რუსეთის მიერ  თანადაგეგმილი  გადატრიალების  შემდეგ ამ ქვეყნისკენ  მიმავალ  ნარკოტრანზიტის  გზებსაც სწორედ  კრემლი დარაჯობს.

" რუსეთი  დაბრუნდა" - ეს  მრავლისმთქმელი  განცხადება მიმდინარე  წლის მარტში  სპეციალურად  მოსკოვიდან  ქაბულში  მივლენილმა  მთავრობის  დავალებით  აღჭურვილმა  წარმომადგენელმა, ვიქტორ  ივანოვმა  გააკეთა. ივანოვი  პირველად  ავღანეთში  სახელმწიფო  უშიშროების  კომიტეტის  ოფიცრის  რანგში  ოცდასამი წლის  წინ აღმოჩნდა. ახლა ის რუსეთის  მიერ ნარკოტიკებთან  გაჩაღებული  ბრძოლის მთავარი მოქმედი  და პასუხისმგებელი  პირია და მას  აუცილებლად  მოუწევს  პრეზიდენტ  ყარზაის  გარემოცვაში  შემავალი არაერთი  თანამდებობის  პირის  ახლოს გაცნობა, რადგან ამ  უაღრესად ბინძური და სამარცხვინო  "ბიზნესიდან"  შემოსავალი  მათაც შესდით.

მეცხრამეტე საუკუნის  დასაწყისსა  და მეოცე  საუკუნის  დასაწყისს  შორის  გასული  დაახლოებით  ასი წლის  განმავლობაში  მსოფლიოს  წამყვან,ყველაზე  გავლენიან პოლიტიკურ ძალებს შორის  მიმდინარე ჭიდილს  პამირის, ჰინდუკუშისა  და  ჰიმალაის  მწვერვალებს  შორის  "დიდი თამაში"  უწოდეს.

მასში ყველაზე აქტიურად ჩაბმული მონაწილეები დიდი ბრიტანეთი  და  რუსეთის იმპერია  იყვნენ. როგორც  ყოველთვის, მიზნამდე მიმავალი  გზის  გავლისას  ყველა  საშუალება  გამოიყენებოდა-  საიდუმლო  აგენტები, საჯარისო  შენაერთების  შეტაკებანი, ერთეულებისთვის  ცნობილი  საეჭვო  და ბუნდოვანი გარიგებანი ადგილობრივი  მმართველების  მოსასყიდად :  " ავღანეთი, სპარსეთი, ტრანსკასპია- სამივე მხოლოდ  ჭადრაკის  ფიგურაა. დაფაზე  თამაში მსოფლიოზე ბატონობის  მიზნით  იმართება. " - ეს  სიტყვები ინგლისელ  ლორდ  ჯორჯ  კერზონს, მოგვიანებით  ინდოეთის  ვიცე-მეფეს (მეფისნაცვალს) ეკუთვნის.

ამჟამად  ჩვენს თვალწინ  ამ  "დიდი  თამაშის"  გაგრძელება, მისი  მეორე ნაწილი ტარდება. მონაწილეთა  რაოდენობა  საკმაოდ  ადვილად  დათვლადია-

ამერიკის  შეერთებული  შტატები, რუსეთი,  ინდოეთი, ჩინეთი, ირანის  ისლამური  რესპუბლიკა  და ევროპა. თუ დასავლეთის  მთავარ  სასიცოცხლო  ინტერესს  აღვწერთ, ის  შემდეგში  მდგომარეობს- ირანის  დღევანდელი  მმართველი  ელიტის  გეგმები გრძელვადიანი  პერსპექტივის  თვალსაზრისით  დანარჩენ  პარტნიორ  ქვეყნებს  დააშოროს  და  მისი ეკონომიკური  განვითარება  შეაფერხოს  და ეს ჩამორჩენილი რადიკალი ისლამისტების მიერ შექმნილი  რეჟიმი ამ  გზით  დაასუსტოს. სამხედრო  ხასიათის  ნაბიჯების  გადადგმის მხრივ  ეს  ყანდაარსა  და  ქაბულში,  აგრეთვე ავღანეთის  მოსაზღვრე  ქვეყნებში, მაგალითად  ყირგიზეთსა   და  უზბეკეთში  სამხედრო  ბაზების  გახსნა  და შემდგომი  განვითარებაა. მათ ტერიტორიაზე მომხდარ ადამიანის  უფლებების  აშკარა და უხეში  დარღვევის  მრავალ  შემთხვევას  როგორც  ვაშინგტონი, ასევე  ბერლინი  და  ლონდონი  მრავლისმთქმელი გულგრილობის  გამოვლენით  ხვდება. არანაკლებ  მნიშვნელოვანი  კიდევ  ერთი  მიზანი ავღანეთის  ტერიტორიის  გავლით  ირანული  ბუნებრივი აირისა  და ნავთობის  არგატარება, მისი მილსადენით  ტრანსპორტირებისთვის ხელის  მაქსიმალურად  შეშლაა.

დასავლური  სახელმწიფოების  მიერ მოწონებული გეგმების  თანახმად  მილსადენების  გაყვანა არანაკლებ  რეპრესიული, სასტიკი და კარჩაკეტილი, მაგრამ  დასავლეთთან თანამშრომლობის   და მისთვის  ერთგულების  დამტკიცების  მოსურნე  მთავრობის  მიერ კონტროლირებადი  თურქმენეთის გავლით  უნდა  განხორციელდეს- თბომატარებლების  საბოლოო  მიმღებები  ამჟამად   საკმაოდ  მწვავე ენერგეტიკული  შიმშილით  დატანჯული  პაკისტანის და ინდოეთის  ეკონომიკები  უნდა  იყვნენ. მსგავსი  წამოწყების  წარმატებით  დაგვირგვინებას   მილიარდობით  დოლარის  ინვესტიცია  და  როგორც  აუცილებელი  წინაპირობა, რეგიონში პოლიტიკური  სტაბილურობა  და  შედარებითი  სიწყნარე  ესაჭიროება. თუმცა  მისი  განხორციელება  ერთხელ  ზეპირი  განცხადებების  დონეზე უკვე  დაწყებული იყო. დაახლოებით  თხუთმეტი  წლის  წინ  კალიფორნიული  კომპანიის  სახელად  "უნოკალი"  ხელმძღვანელებმა  ამ  საქმისთვის  საჭირო  პირველი  ნაბიჯები  გადადგეს- ასე განსაჯეთ და  მოგვიანებით  თალიბანის  წამყვანი წინამძღოლები  ტექსასურ ჰიუსტონში  მიიპატიჟეს  და  სათანადო  პატივითაც  უმასპინძლეს.

ეს  ბიზნესი ბოლოს მაინც  ჩაიშალა. "უნოკალი"  "შევრონის"  ლუკმა  შეიქნა, თუმცა ამისდა  მიუხედავად  ამერიკული მრეწველობის მსხვილი  წარმომადგენლები  და  ვაშინგტონელი  "  მთავარი ტვინები" , ისევე,როგორც  მათი  რუსი,ჩინელი და  ინდოელი  კონკურენტები  ამ  იდეის  განვითარების  და ხორცშესხმის სურვილზე  უარი  აქამდე  ჯერაც  არ  ამბობენ. ინდოეთის  მთავრობის  მოქმედებები  ავღანეთის  მიწაზე დამატებით  ამ ქვეყნის უსაფრთხოების  სტრატეგიული  მოსაზრებებით  არის  განპირობებული- მას  სურს ისლამაბადის  ინტერესები შეძლებისდაგვარად მაქსიმალურად  შეზღუდოს  და ოდინდელი  მოწინააღმდეგე  საიმედოდ  შებოჭოს : ინდოეთის  მიერ  ავღანეთში  გახსნილი ექვსი  დიპლომატიური  წარმომადგენლობა  იმას  უნდა მოწმობდეს, რომ  ამ ქვეყნის  მიერ  წარგზავნილმა  ჯაშუშებმა  დასავლეთის  მიერ  "ჩანერგილ" კოლეგებზე უფრო ზუსტად  იციან,თუ  სად  რა  ხდება მის ტერიტორიაზე.

დიდი  თამაშის მეორე  ნაწილი

ომთან  დაკავშირებით წარმოშობილი  ილუზიები და ვის  რა  ესაჭიროება,ვინ  რატომ  იბრძვის  ავღანეთში  სინამდვილეში...

ერიხ ფოლათის სტატია

ამ  ბოლო  დღეების  განმავლობაში  ბევრი ავღანეთში  მიმდინარე  საომარ  მოქმედებებს  კრულვას უთვლის,ზოგი კი მათ განადიდებს,შელამაზებას  ცდილობს,ზოგიც  ჩივის,ზოგი  მიიჩნევს,რომ  მასზე  გამუდმებით  საუბარი  გადაჭარბებულია.

მათთვის, ვისაც  თავი  რეალისტად მიაჩნია, საბრძოლო  ღონისძიებანი გამართლებულია,რადგან  ისინი უკიდურესად  გადამჭრელ ზომას  წარმოადგენენ  დასავლური, თავისუფლებაზე მიბმული  ღირებულებების  თალიბანის  სასტიკი და საშინელი აგრესიისგან  დასაცავად,უდანაშაულო  მშვიდობიანი  მოსახლეობის  დაღუპვა კი  რამდენადაც  დასანანი  და სამწუხარო,იმდენად რთულად  თავასარიდებელი.  მეორეს მხრივ, მშვიდობის  მხარდამჭერები  ფიქრობენ, რომ  ეს ომი  ადამიანობის  ცნებასთან ყოვლად  შეუთავსებელია  და მათ  ღალატს ნიშნავს. იგი  მათთვის  გონებადაბინდული, მოუთვინიერებელი  მხეცია, მათ  თანაბრად  ზარავთ  როგორც  ჩასაფრებიდან  ჯარისკაცების  ხოცვა, ასევე  ჰაერიდან  ჩამოყრილი ასობით  ბომბი. ამ ჯურის  პაციფისტების  გადმოსახედიდან  ერთი  ადამიანის  დანაკარგიც  კი  ყოველგვარ  გამართლებას  არის  მოკლებული.

რაც  შეეხება  მიზეზებს და საბაბებს :  ხანდახან  უმნიშვნელოვანესი  მათ  შორის  საერთაშორისო  ტერორიზმის  მძვინვარებისგან  თავის  დაცვაა, რადგან ,როგორც  ომის  თავგამოდებული, გულმხურვალე  დამცველები  სრული  სერიოზულობით  ამტკიცებენ  ხოლმე, ჰინდუკუშთან  სისხლისღვრა  აუცილებელია,  თუკი  ჰილდესჰაიმის  და  ჰინდელანგის  უსაფრთხოების  უზრუნველყოფა  გვსურს. არადა  ისლამური  ტერორიზმის  მთავარი  ბუნაგი  და "ალ-ქაედას" ძირითადი ბანაკი საკმაოდ  დიდი ხნის წინ  მეზობელი  პაკისტანი გახდა, რომელშიც  საიმედოდ  დამალული  რადიკალი  ფუნდამენტალისტების  თქმით მათ  მიერ  განხორციელებული თავდასხმების  სამიზნე  ამერიკული  ქალაქებია, მაგალითად  ნიუ-იორკი და  "თაიმს  სქუერი"...  ამავე  დროს  თითქოსდა  იმასაც  აღარ  ექცევა  სათანადო  ყურადღება, რომ  თვითმკვლელი ტერორისტების  მომზადება ძირითადად უკვე  იემენის  მსგავს  სუსტ  და  ჩამორჩენილ  სახელმწიფოებში  ანაც ზოგჯერ თავად  ამ  დასავლური  სახელმწიფოების  საზღვრებს  შიგნით არსებული  უჯრედების ფარგლებში  ხდება. გამოტანილი დასკვნები და  მათ შესაბამისად  ჩამოყალიბებული  მოთხოვნები ერთმანეთს  სრულიად  ეწინააღმდეგება- დავრჩეთ  რაც  შეიძლება დიდხანს,  რათა  შევძლოთ როგორც  მათთვის, ასევე  საკუთარი  თავისთვის  გრძელვადიან პერსპექტივაში  დადებითი  შედეგების  მომტანი  დახმარების  გაწევა!  დატოვონ  ჩვენმა ჯარებმა  ავღანეთი, რათა  როგორც  გერმანიას, ასევე  თავად  ამ ქვეყანას  კიდევ  უფრო  დიდი უბედურება ავაცილოთ  თავიდან!

ომისა  და მშვიდობის მომხრეებს  ერთი რამ  უდავოდ  აერთიანებთ: ორივე  მხარე გეგმებს  აწყობს,  განზრახვებს  შეიმუშავებს და  ომის  ნამდვილი და  გაცილებით  უფრო ძნელად  შესაცნობი, მისი  მკვებავი  მიზეზების გაგება  არ  ძალუძთ.  ეს  ჩვენი  ეპოქის  ყველა  ომს ეხება (გარდა  მეორე მსოფლიო ომისა,რომელიც მივცემთ  თავს უფლებას  ვამტკიცოთ, რომ  მართლაც  კეთილის  და ბოროტის  დაპირისპირებას  წარმოადგენდა). ამ  ერთხელ  მაინც  ნუ  შევჩერდებით  ჭების  თხრასა  და  თავდასხმების პრევენციის  მცდელობებზე, ნატო-ს  მიერ თალიბანის  წინააღმდეგ  განხორციელებულ  სადამსჯელო ღონისძიებებსა  და 2001   წლის  სექტემბერში ამერიკის  შეერთებულ შტატებში მომხდარი ტერაქტების  შემდეგ  ალ-ქაედას  მიერ  ავღანეთში  წარმართულ საქმიანობაზე. გადავიტანოთ   ყურადღება არსებითზე, მთავარზე-  გეოპოლიტიკაზე  ანუ  ნავთობ-  და  გაზსადენებზე, ნარკოტიკების  გადაზიდვის ხელსაყრელ  მარშრუტებზე, სამხედრო ბაზებსა და  სასარგებლო წიაღისეულის  არსებულ მარაგზე. მოკლედ  და  გასაგებად:  იმის  შესახებ, თუ  ვის  რა სურს  და სჭირდება  ავღანეთში.